ความจริง

            สมบัติเป็นของกลางสำหรับโลก ไม่ใช่ของใครทั้งนั้น ใครเกิดมามีบุญมาก ก็ได้ครองสมบัติ นานหน่อย  คนมีบุญน้อย ก็ได้ครองสมบัติน้อยหน่อย  แต่จะครองนานหรือไม่นาน ผลสุดท้ายก็จะต้อง ทอดทิ้งสมบัติไปด้วยกันทั้งนั้น  ยังไม่เห็นมีท่านผู้ใดจะอยู่ครองสมบัติอยู่ค้ำโลกได้สักคนเดียว  แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้เป็นเอกอุของโลกทั้งสาม  ยังต้องเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานเลย จึงไม่จำต้อง กล่าวถึงพวกเรา ๆ ที่ยังมีกิเลสหนา ปัญญาหยาบอยู่  เรื่องสมบัติมันเป็นของคู่กันกับวิบัติ เมื่อไม่มีสมบัติ  จะไปเอาวิบัติมาจากไหนเล่า  ฉะนั้น คนที่มีสมบัติมาก เช่น มีข้าวของ เงินทองมาก มีลูกเมีย ญาติพี่น้องมาก ก็จะต้องร้องไห้มากกว่าเขา ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาค จึงตรัสเตือนให้พุทธบริษัท หมั่นใช้ปัญญาพิจารณาเนือง ๆ ทุก ๆ วันว่า

           สพฺเพหิ  ปิเยหิ  มนาเปหิ  นานาภาโว  วินาภาโวติ  อภิณฺหํ  ปจฺจเวกฺขิตพฺพํ

แปลความว่า พุทธบริษัทควรใช้ปัญญาพิจารณาอยู่เป็นนิจว่า " เราจะต้องพลัดพรากจากของรัก ของชอบใจทั้งสิ้น " มิวันใดก็วันหนึ่งอย่างแน่นอน  ถึงมันไม่จากเราไป  เราก็จะต้องจากมัน ฯ จึงไม่ควรจะประมาทลืมตัว ฯ

พระครูศรีโชติญาณ

    ชาตะ   ๒๖  เมษษยน  ๒๔๖๖
มรณภาพ   ๙  เมษายน  ๒๕๔๔